‏

شانه‌ات را دیر آوردی سرم را باد برد
خشت خشت و آجر آجر پیکرم را باد برد

آه ای گنجشک‌های مضطرب شرمنده‌ام !
لانه‌ی بر شاخه‌های لاغرم را باد برد

من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند
نیمم آتش سوخت، نیم دیگرم را باد برد

از غزل‌هایم فقط خاکستری مانده به جا
بیت‌های روشن و شعله‌ورم را باد برد

با همین نیمه، همین معمولی ساده بساز
دیر کردی نیمه‌ی عاشق‌ترم را باد برد

بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت
وا نشد ... بدتر از آن بال و پرم را باد برد

حامد عسکری

بخند با غم و حال خراب ، دختر خوب !
بخند با همه ی اضطراب ، دختر خوب !
زمین به نفع خدایان به گِل نشسـته ولی
از آسمان نمی آید عذاب ، دختر خوب !
به سـرنوشت غـم انگیـز گیسـوان سـیاه ،

بخنـد نیمه ی بی آفتـاب ! دختر خوب !
و اعتراض نکن ،عشق سهم چشم تو نیست
بیا کنـارغـم خود بخواب دختر خوب !
به سـازِسنگی مردان این قبیـله برقص
برای خاطر عالیـجناب ، دختر خوب !
برقص ، گریه کن اما برقص ، ساکت باش
برقص ، مهره ی بی انتخاب ! دختر خوب !
سکوت کن که همین نان سـفره ات باشد
به تو نیامده حرف حساب دختر خوب !
نشـانه رفته تورا زخـم های تاریخـی
نشانه رفته تو را این خطاب : « دختر خوب »
نایست ، سر نکش از خود ، مگر نمی دانی
پر است مثل همیشه خشاب دختر خوب !
گذشت از تو شکفتن ، گذشت از تو صدا
گذشت زندگی ات مثل آب دختر خوب ...

مهدیه پی‌سپار

بانوی گریه خیز غزل های من ،سلام
باز آمدم سراغ تو با یک خیال خام
" لبخند روی صورت تو زخم کهنه ای است "
حتی خیال خنده ی شوقت به من حرام ...
من درد می کنم به خدا توی آینه

مثل زنی که پر شده تصویرش از جذام
دارد کلاغ پیر دلم گریه می کند
بین کبوتران تو بالای پشت بام
دارم به انتهای خودم فکر می کنم
در بیت های بعدی این شعر ناتمام
بر سنگ قبر این غزل داغِ یخ زده
باید که نقطه چین بگذارم به جای نام
بانو مرا ببخش خداحافظی نکن
از نو بگو دوباره پرستوی من سلام

پرستو عسگر

دارای هفت سالگی من انار داشت
آن روزها که آرزوی بی شمار داشت
در سینه مثل همه بچه های شهر
یک قلب صاف- ساده ولی بی قرار داشت
دارای اهل مدارا بزرگ بود

که آرزوی کوچکی از روزگار داشت
چیزی شبیه قصه ی شیرین "ریز علی"
از مردم زمانه ی خود انتظار داشت
ای کاش میشد از گذر سالهای خوب
برگی مچاله-کهنه ولی یادگار داشت
ای کاش از جریمه ی سختی روزگار
دارای پیر خاطره راه فرار داشت

عباس مفتاح

 

 تو می دانی که صحبت با در و دیوار یعنی چه

دیازپام و ُ هزاران قرص و ُ هی سیگار یعنی چه

تو می فهمی که وقتی شب سرازیر است از ساعت
کنار ِ تیک و تاک ِ سرفه ها ، "بیدار" یعنی چه

تمام ِ کوچه ها چشم است امشب تا تو پیدا شی
به لحن ِ شرقی چشمت بگو "دیدار" یعنی چه ؟!

فقط شمعی که می سوزد به پای عشق می داند
سراسر سوختن با این همه اصرار یعنی چه

همیشه مادرم می گفت مردانه صبوری کن
من آن مردم که می گریَد ، دگر انکار یعنی چه

گمانم پنجره با باد دستش توی یک کاسه ست
مدارا کردنم با این دو لاکردار یعنی چه ؟!

کنار پنجره شاعر خودش را دار زد بر باد
و گفت این شعر و این ابیات ِ طوطی وار یعنی چه

خدا رحمت کند "من" را، عجب دیوانه مردی بود
برای مرگ ِ دیوانه ، غم ِ بسیار یعنی چه

"انتظار " 


جانم به لب رسید چو فریاد از انتظار
گشتم اسیر پنجه ی بیداد از انتظار 

ترسم که شمع عمر ز آهی شود خموش 
همچون چراغ در گذر باد از انتظار

برخاست ناله از دل پر درد مرغ عشق
از بسکه دل نشست به فریاد از انتظار

این غم کجا برم که غم هجر روی دوست
در حجله گاه دل شده داماد از انتظار

شیرین حکایتی است که دور از حریم عقل 
دل شد شهید عشق چو فرهاد از انتظار



"سارا هجر"